Het lijkt haast of het ‘normaal’ is tegenwoordig. Altijd streven naar meer, naar beter. Nooit goed genoeg, nooit tevreden.
Met alle gevolgen van dien.
Als ik naar m’n coachingstraject kijk, heeft zeker 90% te maken met een zekere mate van perfectionisme. En de daarbij aansluitende ‘alles-of-niets-mentaliteit’.
Het gevoel hebben dat je niets goed genoeg doet.
Je leidinggevende zal wel ontevreden zijn met je werk.
Als moeder heb je te weinig energie om er écht voor je kinderen te zijn.
Als partner ben je ook niet meer dezelfde vrouw als vijf jaar geleden. ‘Een paar’ kilo zwaarder dan toen, wat als hij je straks niet meer aantrekkelijk vindt?
Als het niet perfect kan, dan liever helemaal niet.
Je had je lunch gepland om 12:00, maar om 15:00 ben je er nog steeds niet aan toegekomen en barst je van de honger? Laat vandaag maar zitten dan, morgen probeer je het opnieuw.
Een etentje, drankje, of gewoon een avond gezellig op de bank met wat hapjes? Wedden dat de weegschaal hierdoor omhoog vliegt. Laat maar zitten dan, ik pak het maandag wel weer op. Het is nu toch voor niets geweest.
(En wat je misschien zal verbazen: óóit was dit nuttig.
Patronen en gewoontes ontstaan nooit zomaar. Ook gewoontes die je nu als ongezond bestempeld, vervulde ergens in je leven een belangrijke rol.
Die eetbuien iedere keer dat je verdrietig bent, zijn bijvoorbeeld ontstaan omdat je vroeger niet wist hoe je met zulke heftige emoties om moest gaan.
Dat perfectionisme is ontstaan, omdat je ouders hoge verwachtingen van je hadden, jij een bepaald doel had dat je per sé wilde bereiken, of omdat hoge cijfers “het enige waren waar je goed in was”.)
Maar tegelijkertijd is dat perfectionisme en die alles-of-niets-mentaliteit, veilig. Een schild.
Een excuus.
Als het wel perfect kan ben je trots, tevreden en voldaan.
En als het niet perfect kan, dan doe je je best niet. Dan ben je ook niet verantwoordelijk voor het resultaat. Dan zegt het niets over jou kunnen. Je deed er tenslotte je best niet voor.
Je kunt niet falen als je het niet probeert.
(Perfectionisme komt dan ook veel voor in combinatie met faalangst.)
Ha, je hebt het spel van het leven gewonnen. Je hebt de code gekraakt, en een manier gevonden om nooit meer te verliezen. Maar ik denk dat medelijden meer op zijn plaats is dan een felicitatie.
Want hoe treurig zou het zijn, als dit het is? Als wat je nu hebt bereikt, het maximale van je kunnen is?
Maar dat is wel waar deze mindset je in gevangen houdt. De dingen die je ‘perfect’ kunt doen, zijn dingen die je al vaker hebt gedaan.
Maar als je iets nieuws wil bereiken, zul je daar ook nieuwe dingen voor moeten doen.
En dat wil, want je bent klaar met de eeuwige strijd tussen jou en je lichaam. Dat lijf wat helemaal niet past bij wie je als persoon bent.
Maar daar zal je enge dingen voor moeten doen. De veiligheid van je perfectionisme loslaten.
Je kunt niet blijven schuilen en verwachten dat er iets verandert.
Begin januari dacht je jezelf misschien weer voor de gek te houden met een nieuwe afvalpoging. Maar wanneer het erop aankomt geef je toch weer op.
Je kiest er liever zelf voor om op te geven, dan dat je het blijft proberen als het moeilijk is. Blijft kijken wat er beter kan. Kleine stappen vooruit blijven maken ook al valt het resultaat nog tegen.
Want wat als het mislukt? Wat als je faalt? Dan heb jij, *|FNAME|*, gefaald als persoon. Dat praat je jezelf aan tenminste.
Stel je voor dat ik er als coach net zo in zou staan als de perfectionistische cliënten die ik coach.
Er had iemand laatst na 20 weken tóch haar eerste eetbui sinds we waren begonnen. Ik begin maar vast met inpakken dan, want ik heb gefaald als coach. Het werkt blijkbaar niet. Anders was iedereen namelijk sinds dag 1 eetbui-vrij. Bij deze stop ik ermee.
Snap je hoe stom dat klinkt, wanneer je er als buitenstaander en zonder emoties naar kijkt?
Van dagelijkse eetbuien naar één misser in 20 weken tijd en je vervolgens fantastisch herpakken. Dichterbij ‘perfect’ dan dat zal je in een coachingstraject nooit komen.
Perfectie kan je niets van leren. Van opgeven ook niet. Van proberen, falen, en mislukte pogingen wel.
Gun jezelf de kans om te falen. Neem februari als de maand waarin je je best doet om zo vaak mogelijk te falen. Om zoveel mogelijk nieuwe dingen te proberen, en te ontdekken waarom ze mislukken.
Je ontdekt vaste patronen waardoor alles steeds mislukte. ‘Geen enkel dieet, geen enkel traject en geen enkel plan werkte. Want zodra je gestrest raakte of het resultaat tegenviel, besloot je jezelf uit te hongeren tot ook dat niet meer lukte.’
Je ontdekt per ongeluk dingen die wél heel goed werken. (Hé maar dat was niet de bedoeling, het was februari-faalmaand)
Streef niet naar perfect. F*ck perfect.
Streef naar beter dan gisteren.
Beter dan een maand geleden, beter dan vroeger.
Je hebt twee eetbuien gehad deze week? Balen! Dat is niet perfect nee. Maar een maand geleden waren dat er nog minstens vier? Dát is nog eens progressie. Stel je voor wat er gebeurt als je nog drie maanden zo doorgaat, dan ben je straks misschien wel voor eens en altijd van je eetbuien af.
Maar daar kom je maar op één manier achter.
Durf te falen.
